กลับสีชัง...รังรักตลอดกาล

ช่วงเวลาสั้นๆสิ่งต่างๆรอบตัวก็เปลี่ยนแปลง
ยอมรับซะเถอะว่าทุกอย่างมันไม่นิ่ง
เก็บสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นตอนนี้ แล้วเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆที่จะผ่านเข้ามา

ตอนแรกว่าจะเขียนความหลังฝังใจกับเกาะนี้ เอาแบบเศร้าๆ เหงาๆ
ถวิลย์หาอาลัยกับเรื่องเดิมๆ ด้วยความคิดถึงใครคนหนึ่ง

เขียนไปเขียนมา อ่านแล้วอยากจะอ๊วก...ไอ้ความอ่อนไหวไร้สติคงไม่ใช่ทางของเราแน่ๆ

เอาเป็นว่า ในช่วงหนึ่งของชีวิตได้มาที่นีและมีความสุขที่นี่อยุ่หลายครั้ง
แต่ก็มีบางครั้งที่มานั่งคนเดียว เหงาๆริมเล...

การกลับไปครั้งนี้...
ไม่ได้ไปเป็นส่วนตัว อย่างที่เคย...
ครั้งนี้มีเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ ไปด้วยสองคน
คนแรกคือหนุ่มยุทธ แห่งบ้าน http://yuth1968.multiply.com/
อีกคนคือ ปูลม จาก http://fordranger1.multiply.com/

ขอตั้งชื่อทริปว่า "สามหล่อ...สีัชัง" คือ หล่อแต่ไม่มีใครเอา

ไปกันแบบตั้งใจไปพักผ่อนอย่างจริงจัง ไม่เน้นถ่ายรูป ไม่เน้นสถานที่ท่องเที่ยว ไม่เน้นอะไรเลย

พักผ่อนแล้วก็ทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบแต่ไม่ค่อยได้ทำ โดยเฉพาะในระยะหลังๆนี้แทบไม่ได้หยิบจับเลย

กลางวันก็หาที่เหมาะๆริมทะเล นั่งหลบแดดใต้โขดหิน แล้วแต่ละคนก็ทำกิจกรรมของตัวเองไป
ไม่จำเป็นต้องทำอะไรร่วมกันไปเสียทุกเรื่องเหมือนทุกๆครั้งที่ร่วมทางกัน

หนุ่มยุทธนั่งตกหมึกกลางแดด...ร้อนจนแสบผิว แต่ก็เห็นยิ้มกริ่มอารมณ์ดีไม่มีสลด
ปูลม นั่งคลำกล้องดูเมนู ลองตั้งค่าต่างๆ อย่างตั้งอกตั้งใจ หลังจากที่ใช้กล้องโดยไม่ค่อยได้ดูรายละเอียดการใช้งานมาช้านานแล้ว

ส่วนผมก็นั่งอ่านหนังสือเล่มที่ซื้อมานานแต่อ่านไม่จบซะที
อ่านไปก็ง่วงไป พอง่วงก็หยุดแล้วคิดตระเตรียมว่า คราวหน้าจะเอาเสื่อกับหมอนลมมาด้วย
แล้วก็นึกถึงหนังสืออีกเป็นเข่งที่ซื้อไว้แต่ยังไม่ได้อ่าน

เมื่อแดดร่มลมตก จึงเริ่มตั้งกล้องถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกทะเล

ผ่านไปจนถึงมืดค่ำ พวกเราก็เห็นพ้องต้องกันว่า อารมณ์ชิวๆ คุยกันสบายๆ ในค่ำคืนที่ไม่มืดมิดเพราะจันทร์เต็มดวง
ก็เป็นความสุขแบบง่ายๆแต่เต็มอิ่มของพวกเรา ไม่ใช่ในผับในบาร์เหมือนเดิมอีกแล้ว

ทุกคืนเรานั่งคุยกันถึงเรื่องเก่าๆที่มีวีรกรรมร่วมกันมา ทั้งเรื่องตะลอนเที่ยว ลุยกิน ตะบี้ตะบันดื่ม
พูดถึงกลุ่มของเราที่ขึ้นชื่อในเรื่องรวมตัวกันเมาแบบถี่ยิบในอดีตที่ผ่านมา พูดถึงความขี้วีนของสาวๆ ที่ยิ่งเมาก็ยิ่งวีน แต่ก็เป็นเพื่อนที่ยังไงเราก็ยังรักอยู่จนถึงทุกวันนี้

ณ.วันนี้ต่างคนก็ยอมรับกับมุมมองใหม่ของตัวเอง เป็นมุมในแบบของผู้ใหญ่คนหนึ่ง และขำขำตลกกับเรื่องที่พวกเราเคยทำร่วมกันเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว

ปีนี้คงเป็นปีที่รู้สึกและยอมรับกับความเป็นผุ้ใหญ่ที่เราไม่อยากใช้คำว่าแก่ อย่างเต็มภาคภูมิแล้วล่ะครับ