เห็นแสงอาทิตย์ก่อนใครที่โขงเจียม

อัลบั้มนี้พิเศษมากสำหรับเจ้าบ้าน

ที่นี่เป็นที่ๆโตขึ้นมา เป็นที่ๆที่คิดถึงอยู่เสมอ
เพราะมีความสุข สนุก และสวยเหลือเกินสำหรับเราตอนเด็กๆ
ก็ได้แค่คิดถึงแต่ไม่ได้กลับไปเยี่ยมเยียมเลยตลอด 20 ปีที่ผ่านมา
เป็นคนบ้านนอกที่เข้ามาทำมาหากินละทิ้งถิ่นฐานมานาน
นานเสียจนลืมเลือนความสุขแบบเรียบง่าย "ในวันวาน"

ผมถูกส่งไปอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนเรียน ป.2 อยู่จนจบ ม.3
จากคุณชายเมืองกรุงที่ต้องกลายเป็นเด็กบ้านนอกวิ่งเล่นหลบกองขี้ควายอยู่ในป่าเขา
มีแม่น้ำสองสายให้เลือกลงเล่นน้ำวันไหนเบื่อน้ำโขงก็ไปเล่นน้ำมูล
มีน้ำตกและเกาะแก่งเล็กๆมากมายให้จับจองเป็นเจ้าของ แล้วเล่นเกมส์สงครามปกป้องเกาะ
บางวันก็ขึ้นไปปิคนิคบนเขากับเพื่อน หอบอุปกร มีด เสียม แห แยง (ตาข่ายลากปลามีด้ามไม้จับสองข้าง) และที่สำคัญ ครกกะสาก
ไปจับกบ จับปลา หาเห็ด หาหน่อไม้ แล้วก็ตำส้มตำกินกัน
วันไหนอยากหรูก็เอาเป็ดเอาไก่ขึ้นไปทำกินด้วย ขอบอกว่าแซ่บอีหลีเด้อ เป็ดไก่ก็ช่วยเพื่อนโขมยของแม่เพื่อนนั่นแหละมากิน
รอบนี้โขมยจับเป็ดบ้านเพื่อนคนนี้ รอบหน้าโขมยจับไก่บ้านเพื่อนอีกคน รอบถัดไปก็เป็นบ้านเรา
โดนตีซะขาลายเลยตรูรรรร

ใช้ชีวิตแสนสุขแบบดิบๆอยู่อย่างนั้นจนจบมัธยมต้น
มีเื่พื่อนรัก ชื่อ จุล โอเล่ย์ โฮเลย์ อ๋อน ดับเตรื่อง ทูล หวาด ตู่ แอด เบิ้ม นาง เจ็ก หลิน แจ๊ค บูล ฯลฯ

จบมัธยมต้นก็กลับเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุง หาที่เรียนต่อ
เมื่อถึงวัยที่ต้องทำงาน ก็ไม่เคยคิดจะไปสอบรับราชการที่โขงเจียม
เพราะเป็นคนใช้เงินเก่ง มีภาระที่ต้องใช้เงิน เลยคิดว่าอยากทำงานเอกชนเงินดีๆ
แล้วที่นั้นก็ไม่มีบริษัทฯอะไรให้ร่วมงาน ไม่มีใครให้เงินเดือนอย่างที่อยากได้
ไม่มีแหล่งเริงร่า ผับบาร์แสงสีในงามราตรี ให้กินเหล้าฝรั่งกับเพื่อนคอเดียวกันยันเช้า
ที่นี่มีแต่เหล้าขาวกับเหล้าสียี่ห้อไทย ชายกินไม่ได้
อ่านแล้ว "อยากถุยไหมล่ะ" ถ้าอยากถุยก็ถุยไป
แต่ผมดื่มอย่างนั้นไม่ได้จริงๆ มันแรงเกิน

ในช่วงชีวิตหนึ่งผมดื่มเหล้าเป็นอาชีพ ใช้ชีวิตหัวราน้ำ
ถ้าดื่มเหล้าขาวผสมน้ำแดง หรือไม่ผสมเลย ยกแห้ง ยกแห้งตลอด ป่านนี้ผมตายไปนานแล้ว

ในแต่ละช่วงของวัย ก็มีเหตุผลในการใช้ชีวิตที่แตกต่างกันไป
ถึงตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่เลือกจะทำงานอยู่ในเมืองหลวง
ให้คิดใหม่ ตัดสินใจใหม่ ก็คงทำอย่างเดิมและก็จะยังคงยังใช้ชีวิตในแบบเดิมที่เคยเลือกไว้
เพราะชีวิตนี้ไม่ได้ดำเนินไปตามลมเพลมพัด ชีวิตมีภาระและมีเป้าหมายที่ต้องบรรลุให้ได้ในแต่ละช่วงของวัย

ถึงวันนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องกำนหนดเส้นทางดำเนินชีวิตของตัวเองให้เหมาะสมกับวัยอีกครั้ง

วัยนี้ ผ่านภาระ ผ่านร้อน ผ่านหนาว และบรรลุเป้าหมายของการใช้ชีวิตในช่วงวัยที่ผ่านมาแล้ว
วัยนี้ ไม่ต้องการแสงสี ไม่ต้องการสังคมสังสรร และไม่มีอะไรที่จะต้องฝ่าฟันพิสุจน์ตัวเองอีกต่อไป

ในวันข้างหน้านับจากนี้ไป ผมแค่ต้องการความสุขแบบเรียบๆง่ายๆสบายๆ
มีีงานทำเล็กๆน้อยๆพอดูมีคุณค่า หารายได้นิดๆหน่อยพอยังชีพ
แต่ขอให้มีเวลาท่องเที่ยวมากมาย ไปได้ทุกเวลาที่ต้องการ
เพราะชีวิตนี้ก็ถึงเวลานับถอยหลังแล้ว
ไม่ได้มีเวลาเหลือเฟืออีกต่อไป

โปรเจ็คต่อไปของผมคือ "ทำโฮมสเตย์" ที่โขงเจียม
จะใช้ชื่อว่า "สุดเขตประเทศไทยโฮมสเตย์แอนด์รีสอร์ท" คริคริ
โครงการนี้จะเริ่มภายในปีนี้และจะทำให้สำเร็จภายใน 3 ปี โดยใช้เงินทุนไม่สูงนัก
ทำแบบชาวบ้านๆ ค่อยเป็นค่อยไป คงไม่ใช่เรื่องเกินฝัน ยังไงก็ต้องทำให้สำเร็จให้ได้

ไม่เกิน พ.ศ. 2555 ผมคงจะอำลาจากการเลี้ยงชีพด้วยการเป็นมนุษย์เงินเดือน
ถ้าจะยังทำอยู่ก็เพราะเงินมันล่อใจ แต่ไม่ใช่ทำเพราะต้องทำอีกต่อไปแล้ว