ตะกายไป เอเวอร์เรส เบส แค้มป์ ที่ ทิเบต

ภาพจากวิวระหว่างทางที่ตะเกียกตะกายไปเอเวอร์เรสเบสแคมป์ฝั่งทิเบต เป็นอะไรที่ลืมไม่ลงจริงๆ ระหว่างทางสวยมาก พอไปถึงเห็นยอดเขาเอเวอร์เรส ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ภูมิใจชะมัดเลย ชีวิตนี้ได้มาถึงได้มาเห็นยอดเขาที่สูงที่สุดในโลกแล้ว แต่ยังขาดยอดเขา K2 ที่สูงอันดับสองอีกหนึ่งยอดที่ยังไม่ได้เห็น อันดับสามและอันดับล่างๆก็เห็นมาหลายยอดแล้ว ถึงจะไม่หมดก็เห็นละน่า ^_^ ขาดแค่อันดับสองนี่ละ เฮ้อ ชีวิตนี้มีภาระเหลือเกิน ต้องหาทางไปดู K2 อีกละสิทีนี้



แต่ไอ้ที่จำจนตายจริงๆนี่คือเรื่องการนอนเต็นท์ที่เบสแคมป์นี่ละ ไม่ช่ตรงเบสแคมป์ของนักปีนเขานะครับ เป็นเบสแค้มของนักท่องเที่ยว มีชาวบ้านมารวมกลุ่มกันทำเต็นท์ให้นักท่องเที่ยวพัก เป็นเต็นท์หนามิดชิดเพื่อป้องกันความหนาว ด้านในเต็นท์สามารถนอนได้ 7 - 8 คน หรืออาจจะยัดไปถึง 10 ก็ได้ ทางเต็นท์จะมีบริการอาหารและเครื่องดื่มให้ด้วยถ้าต้องการ ไม่ต้องนอนกับพื้น เขามีตั่งยาวๆตั้งเรียงกันชิดฝนังเต็นทั้งสี่ด้านเอาไว้นั่งแล้วก็นอน

ในเต็นท์มีผ้าห่มผ้านวมไว้ให้เยอะเลย คงสักยี่สิบกว่าผืนได้มั้ง มีเตรียมไว้เยอะจริงๆ เห็นแล้วก็อุ่นใจว่าคืนนี้หนาวแค่ไหนก็คงไม่เป็นไรเพราะผ้าห่มเยอะ แต่ปรากฏ ว่า.....

กรูรรรรเกือบตาย....ทรมานชิปหายเลย

ขออภัย... ต้องใช้ประโยคแบบนี้ เพื่อความกระจ่าง



ผ้าห่มไม่ช่วยอะไรได้สักเท่าไหร่ ลมไม่เข้าเต็นท์ก็จริงแต่ดึกๆมา เสียงลมที่ตีกระทบเต็นท์ดังยังกับว่าลมมันพยายามจะพังเต็นท์ให้ได้.... น้ำที่เหลือครี่งขวด 1.5 ลิตร์ เช้ามากลายเป็นน้ำแข็งก้อน ส่วนน้ำที่ยังอยู่เต็มขวดกลายเป็นเกร็ดน้ำแข็งไปทั้งขวด

อากาศหนาวสุดๆ ทำให้ปวดฉี่บ่อยมาก ก็พยายามฝืนใจอั้นไว้ อั้นกันสุดๆจนอั้นไม่ไหว ต้องออกไปนอกเต็นท์ โห... ถ้ากระแดะหน่อยก็ต้องร้อง โอว์มายก็อด บังเอิญไม่กระแดะ เลยขอบอกว่า เหี้ยยยยยยเอ๊ย...นรกแท้ๆ ทั้งลมทั้งหนาว....

ขออภัยอีกรอบ ไม่ใช่คนหยายคาย แค่เขียนให้เห็นภาพชัดๆ... (อิอิ ดูดีขึ้นไม๊ แต่คิดแบบที่เขียนนั่นจริงๆแหละ)

เอาละ ออกมาแล้ว ส้วมอยู่ไหน ส้วมอยู่ไหน.....

โน้น..... ส้วมอยู่หลังแค้มป์ ต้องเดินออกไปอีกหลายสิบเมตร

ใครจะบ้าไปละ... จัดมันหน้าเต็นท์นี่แหละ ใครออกมาทีหลังแล้วเหยียบฉี่เราลื่นล้ม ก็ถือว่าเป็นคราวซวยแล้วกันเนอะ....

คืนเดียวจัดไปสี่รอบ สุดยอด แต่ละรอบอยากจะหาที่คีบน้ำแข็งมาใช้ดึงอุปกรณ์ฉี่จังเลย ความหาไม่ค่อยเจอ หนาวจัด หดหมด v_v



มีที่แย่กว่านั้นคือก่อนนอนก็จัดวางแว่นตา ไฟฉาย น้ำขวด ไว้บนโต๊ะเตี้ยข้างๆตั่งที่ใช้นอน กะว่าดึกๆจะได้ความหาได้ง่าย.... แล้วงีบหลับไปตอนหัวค่ำ... และแล้วความซวยก็มาเยือน

อีคุณผู้ดูแลเต็นท์ หวังดีจัดของให้ใหม่ เอาไปวางรวมกับอุปกรณ์ที่โต๊ะของเพื่อนอีกโต๊ะนึง ทีนี้พอตื่นขึ้นมาเพราะหนาวมากแล้วก็ปวดฉี่ ก็ควานหาแว่น หาไฟฉาย ก็ไม่เจอสิ ทะลึ่งมาย้ายที่แถมย้ายไปอีกโต๊ะซะด้วย

ในเต็นท์มืดมากกกก มืดมองอะไรไม่เห็นเลย เพราะเขาต้องทำเต็นท์หนาแล้วก็ปิดมิดชิดเพื่อไม่ให้ลมเข้าได้ นอนบิดเพราะทั้งหนาวทั้งฉี่จะราด คิดแล้วคิดอีกเอาไงดีวะ มองอะไรไม่เห็นเลย... ยกมือตัวเองขึ้นมาดู เฮ้ย... มองไม่เห็นมือ ก็เข้าใจละว่าตัวเองดำ แต่มองไม่เห็นรูปทรงแม้กระทั่งลางๆเลย มันมืดสนิทจริงๆ มองไปมองมา เอ๊ะ... หรือว่าหนาวจนตาบอด

ตกใจละสิทีนี้.... เรื่องจริงเลย ตายละวาตาบอดแล้วจะทำยังไงกับชีวิตต่อไปละนี่ จะอยู่ยังไง มองอะไรไม่เห็น มันทรมานอย่างนี้เลยเหรอนี่.... คิดสะระตะแบบเสียขวัญไปเลยครับพี่น้อง...

ระหว่างประสาทเสียอยู่นั่นก็ลูบๆคลำๆตัวเอง บังเอิญไปคลำเจอบุหรี่กับไฟแช็คในกระเป๋ากางเกง..... เหมือนสวรรค์มีจริง เหมือนเราทำความดีไว้มาก เหมือนเกิดมาพร้อมบุญเก่าเหลือเฟือ.... รีบจุดไฟแช็คเพื่อเทสว่าตัวเองตาบอดหรือเปล่า

เฮ้อ... ประสาทแดกไปเอง ไม่ได้บอดซะหน่อย



ก็ได้แสงสว่างจากไฟแช็คนั่นแหละ หาไฟฉายกับแว่นตาจนเจอที่โต๊ะเพื่อน จากนั้นไปก็นอนไม่หลับทั้งคืน หนาว หนาว หนาว หนาว ปวดฉี่ ปวดฉี่ ปวดฉี่ ออกไปฉี่นอกเต็นท์ หนาวๆๆๆๆ วนอยู่อย่างนี้ เป็นคืนที่ยาวนานที่สุดในชีวิต

นอนมองเพดานไปเรื่อยๆ เรียกว่าแสงแรกมาพอมองเห็นเพดานหลังคาเต็นท์ ก็เหมือนกับหลุดออกจากขุมนรก ดีใจที่เช้าเสียที เสียงเพื่อนๆลุกขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง เออ... เวลาตื่นนอนตรงกันเลยนะ

พอสอบถามก็ถึงบางอ้อ ไม่มีใครนอนหลับสักคน.... ทุกคนนอนรอแสงเช้า แล้วก็ไม่กล้าลุกขึ้นมาทำเสียงดังเกรงว่าจะรบกวนเพื่อนๆที่เข้าใจว่านอนหลับอยู่



เช้าแล้วนี่ ดีใจ ออกจากเต็นท์ นั่งรถไปที่เบสแคมป์ของนักปีนเขา ไปดู อยากเห็น จุดนี้เห็นยอดเขาเอเวอร์เรสอย่างใกล้ชิด แต่หนาวมากลมพัดผ่านหู เจ็บเหมือนหูจะขาด

พอกลับมาคุณผู้ดูแลเต็นท์ก็จัดอาหารเช้าให้ (เห็นมะ...อารมณ์ดีแล้ว จากที่เรียก อีผู้ดูแลเต็นท์ ตอนดึกที่คลำหาไฟฉายไม่เจอ เปลี่ยนมาเรียกคุณในตอนเช้า ก็มันผ่านพ้นเหตุการณ์นั้นไปแล้วนี่นา เลยลืมไปว่าเคยโกรธ ฮาๆๆๆ) เสร็จแล้วก็นั่งรถออกจากเบสแคมป์เพื่อเข้าสู่เมือง

*** มีเกสเฮ้าส์ที่หน้าวัด Rombok ก่อนถึงเบสแค้มป์สักสองกิโล นอนที่นั่นน่าจะทรมานน้อยกว่ามานอนเต็นท์แบบนี้นะ ตอนแรกไม่คิดอย่างนั้น คิดว่า ชีวิตมันต้องชิมประสบการณ์ใหม่ๆ ชิ... รู้งี้นอนเกสเฮ้าส์ดีกว่า ไม่น่าบ้าเลยกู



ทางเข้ามา EBC กับทางกลับออกไปสู่เมือง เราใช้เส้นทางคนละเส้นทางกัน สวยต่างกัน แต่สวยยยยย ไม่แพ้กัน ขากลับถนนไม่ดี จริงๆคือแทบไม่มีถนน วิ่งกันบนลานหินนั่นแหละ อันนี้ก็อีกหนึ่งความสุดยอด มันเป็นหินก้อนๆอยู่กับพื้นครับ ไม่ใช่ลานหินแผ่นใหญ่ๆ เป็นทางก้อนหินก้อนใหญ่ๆเหมือนหินแม่น้ำ (รูปข้างบนนี่คือรูปถนนครับผม ใครจะไปก็เตรียมใจด้วย)

เส้นทางขากลับเป็นจุดที่บรรจบกันระหว่างทะเลทรายกับเทือกเขาหิมะ....สวยยยยย ก็วิ่งผ่ากลางทะเลทรายออกมาเลย

รถวิ่งกระโดกกระเดกจนโช็คพัง แล้วดันทะลึ่งมาพังด้านที่เรานั่ง ตูดแทบพัง ก้นกบชาเหมือนจะหัก.... แถมไข้ขึ้นเพราะเมื่อคืนหนาวมากแล้วก็ไม่ได้นอนด้วย กว่าจะพ้นช่วงทรหดออกมาจนถึงถนนเรียบๆได้ ก็กินเวลาไปสองสามชั่วโมง ตอนนี้ก็ถึงคราวน็อคแล้วละครับ หลับตลอดทาง ตื่นขึ้นมาทีก็เห็นวิวสวยมากๆๆๆๆทีนึง แต่ไม่มีแรงหยิบกล้องมาถ่ายรูป ได้แต่หลับๆตื่นๆต่อไปจนถึงที่พักที่เมืองจางมู่

เรื่องมันยาวเพราะจำทุกอย่าง จำแม่นมาก...

******
ใครจะไปนอนเต็นท์ที่ EBC มีสิ่งสำคัญที่ต้องเตรียมไปคือ ไฟฉาย, ถงนอนระดับอุณหภูมิติดลบ (ช่วงเมษากลางคืนก็ลบเฉลี่ยห้าถึงหกองศา) เอ่อ ถุงนอนที่ขายในโลตัสนี่อย่าได้ถือไปให้ได้อายเชียว ดีไม่ดีอาจหนาวตายในถุงนอนได้, ลองห์จอนห์น อันนี้ก็สำคัญ ช่วยเก็บอุณหภูมิในร่างกายได้บ้าง ประตูน้ำ,แพลตตินั่ม ขายชุดเหมือลองห์จอห์นแต่ผ้าที่ใช้ไม่ใช่ผ้าที่จะช่วยเก็บรักษาอุณหภูมิ แค่ทำชุดผ้ายืดรูปทรงลองห์จอห์น ตอนซื้อก็เลือกเนื้อผ้าด้วยนะครับ, รองเท้าผ้าใบธรรมดากันอากาศหนาวไม่ได้ เจอมาแล้ว อากาศหนาวมากเท้าชาไปทั้งวันเลย ต้องหารองเท้าหนาๆลุยๆแบบที่พวกเทรคกิ้งเขานิยมใส่กัน รองเท้าหนาๆกันน้ำได้นิดหน่อย อย่างนั้นจะช่วยได้เยอะ, น้ำดื่มต้องซื้อน้ำขวดติดรถไปด้วย ที่โน่นมีน้ำก็จริงแต่รู้สึกว่าเขาจะเอาหิมะมาต้มหน่ะครับ น้ำมันเลยเป็นสีขาวขุ่นๆเหมือนน้ำล้างแก้วนม สุดท้าย ยาแก้ไข้ลดน้ำมูก ไทรินอล กับ ทิฟฟี่ อย่าลืมเชียว... คือว่าคุยๆกันอยู่น้ำมูกไหลเยิ้มเข้าปากไม่รู้ตัวเลยหน่ะ เป็นกันทุกคน แล้วตอนเช้าก็ไข้ขึ้น

*****
อีกเรื่องคือเรื่องส้วม ที่นี่ส้วมมีจำกัดอยู่ห่างๆด้านหลังแคมป์ เป็นส้วมหลุม รู้จักส้วมหลุมไหมครับ ก็แบบว่าขุดหลุมแล้วเอาไม้พาดวางให้เรานั่งหย่อนระเบิดนั่นละ เหม็นมาก ไม่อยากจะเว่อร์ แต่ถ้าใครทนไม่ไหวจริงๆต้องเข้าส้วมละก้อ ผ้าคาดจมูกเอาไปด้วยครับ แหะๆจริงๆอยากได้แบบหน้ากากกันกลิ่นซะด้วยซ้ำ

ที่ฮาๆคือ นอกจากเป็นส้วมหลุมแล้ว ยังเป็นส้วมรางคู่ด้วยครับ คือ 1 ห้องเข้าพร้อมกันได้สองคน นั่งคู่กันไป อบอุ่นดีพิลึก ไม่มีที่ล็อคเพราะต้องให้โอกาสคนอื่นมานั่งคู่กับเรา ผมตั้งใจว่ายังไงก็จะไม่เข้า แต่ร่างกายทรยศ ตอนเช้าดันปวดหนักและปวดมากซะอีก ก็กะว่า อึ๊บบเอาวะ กั้นใจแป๊ปเดียว ปล่อยออกสักครึ่งท้องก็ยังดี พอเปิดประตูเข้าไปเจอคนนึงนั่งอยู่ พี่แกพยักหน้าหงึกๆ ประมาณว่าเข้ามาสิอีกรางยังว่าง... เหอะ ไม่ไหวอ่ะ เลยขอตัวปิดประตูให้แล้วออกมายืนหนาวรออยู่ข้างนอก

พอคนนั้นออกมาเราก็รีบเข้าหาที่ล็อคจะได้ไม่มีคนอื่นเข้าตามมา หนอย ไม่มีที่ล็อคประตูอีก ก็... เอาวะ มันปะทุแล้ว หันกลับไปที่ราง โห....
เข้าใจอาการ "ขี้หด ตดหาย" แจ่มแจ้งก็คราวนี้เอง จะอ้วกแตก ทำธุระไม่ลงจริงๆ

ใช้วิชาอั้น แล้วบอกเพื่อนร่วมห้องว่า พอถึงโรงแรมขอจองห้องน้ำก่อนนะ