ยังมีวันฟ้าใสในสิกขิม

เมื่อวานระหว่างเดืนทางมาที่เมืองนี้ ฝนตกตลอดทางจนถึงที่พัก
อากาศก็หนาวลูกเห็บร่วงกราวจนกลัวหลังคารถพัง
ไม่ได้เห็นภูเขาหิมะอะไรนี่เลย แล้วก็ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เห็นด้วย
แต่ตื่นเช้าขึ้นมา ต้องร้องกี๊ดดด มันสว่างกระจ่างใสมาก
คันเชงจุงก้า ตั้งตะหง่านอยู่ข้างหน้า

จากที่ตั้งใจว่าจะเขียนเล่าเรื่องไปเรื่อยๆสำหรับคนที่กะจะแบ็คแพคไปเที่ยยวสิกขิมเองเหมือนเรา จะได้เอาข้อมูลไปใช้ประโยชน์บ้าง ก็เป็นอันว่าไม่สามารถแล้วครับ เพราะมันถูกดองมาจะครบ 1 ปีพอดี ข้อมูลต่างๆลืมหมดแล้ว :(

ปีที่แล้วไล่มาจนถึงปีนี้ เป็นอะไรที่ขี้เกียจมาก มัวแต่เล่นฟาร์มวิวจนเกือบจะลืมบ้านนี้ทีเดียว v_v

อีกอย่างปีที่แล้วก็ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนเลย ต่างจังหวัดก็ไปน้อยมากกกก (ถ้าเทียบกับปีก่อนๆนี้นะ) เลยไม่ค่อยได้ถ่ายรูป

เอาน่า ลืมข้อมุลแล้ว แต่ภาพยังอยู่ สำหรับคนที่ยังไม่เคยไปสิกขิมก็ดูๆเป็นแนวทางไปก่อนแล้วกันนะครับ @^_^@

ช่วงที่อยุ่ในสิกขิม ท้องฟ้าไม่ค่อยจะโปร่งใสเลยครับ เดือนเมษานี่ทั้งหนาว ทั้งฝน ภาพก็เลยขมุกขมัวไปซะส่วนใหญ่ แต่มีอยู่วันนึงที่ท้องฟ้าแจ่มมาก แล้วก็เป็นเรื่องที่โชคดีสุดๆที่ฟ้าไปแจ่มตอนที่เราอยู่เมืองเพลลิง (Pelling) และเป็นจุดที่เราสามารถมองเห็นยอดเขา คันเชนจุงก้า (Kanchenjunga) ที่เป็นเป้าหมายหลักในการไปสิกขิมของเรา



คันเชนจุงก้า เป็นยอดเขาที่สูงเป็นอันดับสามของโลก รองจากยอดเขาเอเวอเรสต์ และยอดเขาเคทู ตั้งอยู่ในเทือกเขาหิมาลัย มีความสูงกว่า 8,586 เมตร หรือ 28,169 ฟุต

ชีวิตนี้ก่อนตายคงได้เห็น อันดับ 2 และอันดับ 1 มั่ง

การที่จะได้เห็นยอดเขาคันเชงจุงก้าไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ยากมากกก แต่อย่าเข้าใจผิดว่าต้องปีนเขาไปดูนะ ไม่ใช่แน่ๆ เพราะอย่างชาย(ชรา)หน่ะ ไอ้เรื่องจะให้ไปลำบากนี่ขอเกี่ยง หนักไม่เอาเบาก็ไม่สู้อยู่แล้ว อะไรที่มันลำบากเลี่ยงได้ก็เลี่ยง

ที่ว่ายากก็คือ ฟ้าไม่ค่อยเปิด เมฆหมอกบังจนไม่เห็นยอดเขา
ถ้าฟ้าไม่เปิด ต่อให้ยอดเขาตั้งตระหง่านอยุ่ตรงหน้า ก็ไม่ได้เห็นเป็นบุญตา
แต่เรามันคนโชคดีมีบุญ ฮาๆๆๆๆ ได้เห็น ได้เห็น

สิกขิม มีอะไรให้ชมบ้างนอกจากยอดเขาคันเชงจุงก้า ที่สูงเป็นอันอับ 3 ของโลก

สำหรับผมแล้ว "ไม่มีอะไรมาก" นอกจากการนั่งรถบนถนนวิบาก เพื่อดูวิวสวยๆกับดอกไม้บานสะพร่ั่งทั้งสองข้างทางไปจนถึงยอดเขาหิมะ นอนในหมู่บ้านกลางหุบเขาอย่างหมู่บ้านลาชุง และหมู่บ้านลาเชน ตื่นขึ้นมาเห็นหิมาลัยห่มหิมะเป็นเทือกรายรอบ ดูทะเลสาบท่ามกลางขุนเขา ดูหุบเขาที่มีทางน้ำผ่านเบื้องล่างอย่างยุมถัง

แต่ในเมืองมันก็ไม่มีอะไรจริงๆ.... ถ้าถามว่าคุ้มที่จะไปไม๊ก็ต้องตอบว่า "คุ้มสิ" แถวบ้านผมไม่มีอย่างนี้นี่ครับ

นอกจากสิกขิมแล้ว เส้นทางที่มักจะไม่พลาดขากลับก็คือเมือง "ดาร์จีลิ่ง" ของอินเดีย เป็นเมืองที่มีเด็กไทยไปเรียนอยู่เยอะทีเดียว เนื่องจากค่าใช้จ่ายในการกินอยู่พอๆกับเมืองไทย แต่ได้ภาษาอังกฤษ ชัวร์

แล้วดาร์จีลิ่งนี่มีอะไรเป็นพิเศษ ก็ขอบอกอีกละว่า ไม่ค่อยมีอะไร เขาไปดูพระอาทิตย์ขึ้นบนยอดเขาไทเกอร์ฮิลล์และนั่งรถไฟขับเคลื่อนด้วยพลังถ่านหินแบบโบราณที่ยังใช้งานอยู่ (ใช้งานจริง) เป็นรถไฟคันเล็กๆ (แคบๆ) จนเรียกกันว่า "Toy Train" นอกนั้นก็ไปดูศูนย์แสดงดอกไม้ สวนสัตว์ ช็อปปิ้งตามแผงขายของที่ระลึก

อ่านแล้ว งง ไหมครับ สรุปว่า ควรไปหรือไม่ควรไปกันละนี่

ต้องตอบว่าถ้าแถวบ้านมีไอ้แบบที่ผมเล่าๆมานี่ก็อย่าไปเลย แต่ถ้าไม่มีแล้วอยากเห็นก็ไปสิครับ รับรองว่าเป็นหนึ่งในทริปที่คุณต้องประทับใจ

ปล.ก่อนไปหาอ่านประวัติของวัดทิเบตที่อยู่ในสิกขิมก่อนนะครับ เพราะตัวอาคารสถานที่ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ แต่ประวัติของเขาคือความงามที่แท้จริงครับ